Lambertuskerk
In het hart van Maastricht, een traditioneel exterieur met een moderne twist aan het interieur.
De kerk werd gebouwd tussen 1913 en 1916 en is daarmee de eerste parochiekerk die na de middeleeuwen in Maastricht werd gebouwd en de eerste buiten de voormalige stadsmuren. Omdat Maastricht tot 1867 een vestingstad bleef en in de 19e eeuw een relatief langzame bevolkingsgroei kende in vergelijking met andere steden, vond de uitbreiding van de stad naar de voormalige vestingwerken relatief laat plaats. Bijna de hele Brusselsepoortbuurt werd gebouwd op de gesloopte buitenwerken van de Hoge Fronten. Dit gebied omvat ook de 'kazematten', een ondergronds netwerk van verdedigingstunnels en bomvrije kamers. Omdat deze tunnels niet werden gedempt, bleef de grond instabiel, wat leidde tot verzakkingen in verschillende delen van de buurt, onder meer rond de Sint-Lambertuskerk.
De Sint-Lambertuskerk werd gebouwd op een vlakke ondergrond aan het einde van de Brusselsestraat, waar ooit de Couvre-gezichten Raad van State en Louise stonden. De bouwpastoor was J.M. Souren, en het ontwerp was van architect Hubert van Groenendael uit 's-Hertogenbosch. Aannemer W. Erven heeft alleen de basis gelegd; de verdere bouw werd in eigen beheer uitgevoerd. De hoeksteen werd gelegd door monseigneur Menten op 3 mei 1914, enkele maanden voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Het gebruik van minderwaardige bouwmaterialen als gevolg van tekorten in oorlogstijd heeft mogelijk bijgedragen tot latere structurele problemen. De kerkdeuren zijn gemaakt van hout afkomstig van een Duitse noodbrug over de Maas bij Lieze (Frans: Lixhe) in augustus 1914, die aanspoelde bij Sint Pieter.
Om sloop te voorkomen werd de kerk in 1997 genomineerd als monument en werd een nieuwe bestemming gezocht. Het bisdom Roermond verkocht de kerk aan de woningcorporatie Servatius, die opdracht gaf tot een onderzoek naar de verzakkingskwesties. Bij dit onderzoek werd gebruik gemaakt van een bouwvakkersverslag uit de oorspronkelijke bouwperiode en dagboekaantekeningen van verschillende pastors, naast laserscantechnieken. Er zijn verschillende voorstellen ingediend voor hergebruik van de kerk, waaronder het ombouwen tot een urnenbegraafplaats en het hoofdkwartier van Servatius. Deze plannen werden echter stopgezet, deels als gevolg van de financiële crisis van 2007-2011 en de mislukking van het Calatrava-campusproject in 2009. In dezelfde periode werden meerdere subsidieaanvragen voor restauratie afgewezen door de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, voornamelijk vanwege de hoge kosten. In 2009 heeft de regering uiteindelijk 3,8 miljoen euro toegewezen als onderdeel van een pakket maatregelen ter bestrijding van de financiële crisis. De uitgebreide restauratie, onder leiding van architectenbureau Boosten Rats, begon begin 2010 en werd voltooid in november 2012.
In 2016 werd de kerk aangekocht door een nieuwe particuliere eigenaar, die het interieur heeft gerenoveerd met een woning, een onderzoekscentrum met laboratoria en een semi-openbare zaal voor culturele activiteiten. Het laboratorium is momenteel verhuurd aan het Maastrichtse bedrijf Synapse.
